Poezi nga Frederik Rreshpja
Ka filluar të plaket nëna.
Fytyra e saj po mbulohet me rrudha.
po mbulohet me një pleqëri të bukur.
Që është kjo rrjetë e bukur qe hedh kha mbi nënën time.
Dhe duart që më mbanin tani janë rënduar.
Po s’ka gjë. Nga shpirti i saj
Zgjaten duar të tjera që më mbajnë pezull
Ecën ngadalë nëpër dhomë.
Nganjëherë më pyet për librat që po shkruaj,
por s’më ka pyetur kurrë pse s’kam shkruar asgjë për të
Se nëna e di
Fjalën e parë në botë ia thashë asaj
Dhe fjalën e fundit në botë do ia them asaj.
