Një ditë, mbretit i lindi një ide: Të shpërblejë me një kurorë floriri një nga qytetarët që ka dhënë kontributin më të madh në mbretërinë e tij. Ai nxori tellallët e tij për të njoftuar shpërblimin dhe hapjen e garës për kontributin më të madh në mbarë mbretërinë.
Pas një përzgjedhjeje të drejtë nga komisioni i vlerësimit, tre ishin kontribuesit më të mëdhenj dhe u sollën para mbretit për të paraqitur punimet e tyre. Ishte mbreti ai që do të vendoste kujt i përket kurora e artë.
I pari ishte një piktor, i cili me mjeshtëri kishte pikturuar disa tablo mbresëlënëse. Pasi i ekspozoi para mbretit dhe të gjithë të pranishmëve, ai vajti dhe u ul tek vendi i tij. Vetë mbreti dhe gjithë të tjerët u mrekulluan nga këto vepra.
I dyti ishte një shkencëtar që mbante në duar libra shkence. Ai doli para mbretit dhe i foli mbi eksperimentet e zhvilluara dhe rezultatet më të fundit të tyre. Mbreti dhe të pranishmit e duartrokitën dhe e përgëzuan.
I treti, që qëndrote përbri dy të parëve, u ngrit dhe u recitoi të pranishmëve disa vargje të mrekullueshme, të cilat prekën zemrat e të gjithëve. Pastaj shkoi dhe zuri vend pranë dy të parëve.
Të gjithë prisnin vlerësimin e mbretit, i cili i kishte fiksuar sytë tek një zonjë e moshuar, e cila qëndronte ulur pranë tre burrave të përzgjedhur. Ai e pyeti, ”Po ju zonjë e nderuar, çfarë keni për të na treguar? Cili është kontributi juaj?”
Zonja, e zënë ngushtë, pasi nuk e priste këtë, u përgjigj, ”Lartmadhëria juaj, unë nuk kam ardhur të prezantoj ndonjë gjë. Unë jam nëna e këtyre tre burrave dhe erdha të shoh kush prej tyre do e fitojë kurorën e artë.
Mbreti brofi nga froni i tij dhe deklaroi, “Gara mbaroi. Ia vendosni kurorën e artë kësaj nëne, e cila ka edukuar burra të tillë. Ajo e meriton kurorën!”
Mësimi:
Nuk ka profesion dhe mision më të fisëm sesa ai i edukimit të njeriut. Të
gjithë kafshët, arinjtë, luanët, zogjtë, peshqit lindin të prirur me një kod
sjellje të caktuar, ndërkohë që njeriu lind si një lëndë e parë, i prirur për
të arritur në gradat më të larta të njerëzores, ose gradat më të ulëta të
kafshërores. Artist, prind dhe shoqëri e mirë është ajo që e merr këtë lëndë të
parë dhe i dhuron njerëzimit një tablo të mrekullueshme, një njeri të vërtetë.
Ata prindër të pasur dhe intelektualë që edukojnë fëmijë të pajisur me vlerat sublime, janë të respektuar. Por, akoma më të mrekullueshëm janë ata prindër të varfër, të cilët pavarësisht jetesës së vështirë, i dhurojnë njerëzimit fëmijë të mirëedukuar, të mrekullueshëm dhe të suksesshëm.
Është magjike kur nga shtëpia e një pastruesi rrugës del një mjek i suksesshëm, kur nga shtëpia e një marangozi del një inxhinier i aftë, nga shtëpia e një bujku del një politikan i zoti dhe i ndershëm, nga shtëpia e një hidrauliku del një gjykatës i drejtë.
Çdo prind edukues është një hero, pavarësisht se nuk mban mbi kokë kurorën e artë!
~Elmaz Fida
