Kur e gjithë botë është në krizë nga koronavorusi, ku jeta shoqërore dhe ekonomitë janë futur në kolaps, i vetmi komunitet që s’ka krizë në kuptimin e përfitimeve fundore, është ai musliman në botë.
Tej një gjykimi semplist, mbi një Ramazan pa jetë në xhami, në të cilat është pezulluar përkohësisht falja kolektive, kriza nuk e cenon aspak thelbin e këtij muaji, por dhe atë të një kohe tjetër normale, pasi në Islam ka përgjigje e zgjidhje për të gjithë kontekstet ku mund të gjendet jeta ritualistike.
Për të qenë më konkretë, nëse besimtari synon të marrë shpërblime nga Zoti me adhurimet e tij, këto i merr po njësoj, të pacenuara aspak, edhe pse e ka të pamundur, për shkak të një situate specifike, adhurimin kolektiv në xhami. Eshtë kjo pikë, kjo veçanti, ky avantazh, që e bën të ketë diferencë me çdo aspekt tjetër të aktivitetit njerëzor. Eshtë njësoj si një restorant të sigurojë fitime pa funksionuar, pra njësoj siç në kohën kur funksiononte, por që pronari vuan mallin për klientelën thjesht në rrafshin emocional.
Mungesa e dimensionit të xhamisë për adhurime kolektive në këtë krizë, edhe nga fakti që është Ramazan, është thjesht për një përvuajtje emocionale, pasi është një dimension qenësor në jetën e besimtarit, por në finale nuk e cenon tregëtinë e robit me Zotin dhe përfitimin përkatës.
Megjithatë, kjo nuk ka mundur të evitojë reagime pakënaqësie nga brenda komunitetit nga fakti se ato vijojnë të qëndrojnë të mbyllura – që në fakt nuk është shprehja më e saktë – pasi duhet thënë se janë të hapura por me pezullim të faljes kolektive. Eshtë nxitur kjo pakënaqësi edhe nga fakti i porcioneve të lirisë dhënë për të tjera aktivitete, por që janë thelbësisht ekonomike e jo kulturore, nëse besimin, për lehtësi të kuptuari, e përfshijmë te aspektet shpirtërore(siç). Pra, ndryshe do kish qenë nëse krahasimi do bëhej me teatro, kinema, stadiume, apo festa të ndryshme, pse jo dhe shkolla. Këto, siç dihet, janë të pezulluara. Kështu që krahasimi e më pas referimi me një biznes, për të legjitimuar aktivizimin e adhurimeve kolektive në objekte kulti, është një nonsens i rëndë logjik.
Biznesi është ekonomi dhe ekonomia është në krizë. Ndërsa xhamia është shpirtërore dhe shpirtërorja, së paku ajo e besimit në Zot, nuk është nën kthetrat e krizës në kuptimin e cenimit të raportit rob-Zot.
Madje aspekti më fantastik i asaj se si qëndron Islami përballë kësaj krize, është ai që dy praktikat bazë të luftës me virusin – distancimi social dhe karantinimi – kanë vetëm reference islame. I pari i urdhëruar nga Profeti Muhamed, e për më tepër i praktikuar ndër muslimanë shekuj më parë, e i dyti që ka autorësinë e dijetarit të madh musliman në mjekësi, babait të kësaj të fundit, Ibn Sina (Avicena). Pra bota sot, i është nënshtruar recetave islame si zgjidhje për shpëtim.
Nga ana tjetër, vetëm në Islam gjenden zgjidhje në dukje kontraverse, të cilat shenjtërojnë jetën e njeriut kur ajo rrezikohet, apo dhe kur cenohet komoditeti i saj. Falja kolektive, pra ajo në xhami, ka peshë të madhe në jetën e besimtarit, por ai ndalohet të hyjë aty nëse ka konsumuar qepë apo hudhra, e kësisoj kutërbon, duke bërë që të bezdisë të tjerët. Në këtë rast, i mbyllet dera e xhamisë. Ndërsa një haram siç është konsumi i mishit të derrit, në një moment kthehet në hallall, në atë rast kur jeta, vijimi i saj, është e varur nga ngrënia e paevitueshme e këtij lloj mishi, rreptësisht të ndaluar në kushte të zakonshme.
Pra, janë këto raste ku simbolikisht shpalosin zgjidhjet islame për çdo situatë, sado e papritur, sado e koklavitur, sado e pakëndshme, sado negative në të përgjithshmen e saj.
Gjithashtu, në aktualitetin konkret të krizës pandemike, ka një unanimitet të qartë të botës islame në pezullimin e përkohshëm të faljeve kolektive, pavarësisht regjimeve, nëse për një çast kriteri politik në gjykim ndërhyn te ai shëndetësor. Dy polet e botës islame, ai arab (Saudia) e ai turk (qverisja e Erdoganit), i janë nënshtruar të njëjtave praktikave, pra të njëjtave zgjidhje. Me një gur në zemër, edhe ato kanë pezulluar faljen kolektive në xhami. Arsyeja? E thjeshtë fare: kriteri shëndetësor mbi çdo kriter tjetër, diktuar nga vetë Islami.
Në këtë pikë marrin përgjigje dhe dyshimet konspirative, që ziejnë në të tilla raste. Nëse kjo pandemi është një skenar i sajuar nga interesa okulte, mundet të viktimizojë duke u futur trutë e gomarit 10, 20, 50, ja dhe 100 vendeve e lidërve në botë, por jo të gjithë globit e të gjithë lidërve botërorë. Më e pakta, Erdogan e Putin nuk do e kishin ngrënë kaq lehtë.
Çështja është të qëndrosh te kriteret shëndetësore në gjykim. Kjo ta garanton drejtësinë në gjykim, ku logjika e ftohtë prevalon mbi emotivitete gjithëfarëshe. /tesheshi.com/
